Semper eadem
—Κάρολος Μπωντλαίρ—
Μετάφραση: Λεωνίδας Πολυδεύκης
Πούθε η παράξενη έλεγες θλίψη αυτή σε πιάνει
σα θάλασσα που πλημμυρά μαύρο βράχο γυμνό.
Όταν η ωραία μας καρδιά το τρύγημά της κάνει
είναι ένας πόνος η ζωή κάτου απ’ τον ουρανό…
Ω ένας πόνος άχαρος δίχως μυστήριο, αλιά μου!
Σαν τη χαρά σου φανερός, κι ας μην τόνε κοιτάς
πάψε λοιπόν να με ρωτάς, περίεργη ομορφιά μου,
κι αν η φωνή σου είναι γλυκιά, πάψε! Μη με ρωτάς.
Πάψε, ανίδεη ψυχή, πάντα συνεπαρμένη,
στόμα με γέλιο παιδικό. Πιότερο απ’ τη ζεστή
ζωή μ’ αόρατους δεσμούς ο Θάνατος μας δένει.
Άσ’ την καρδιά μου! Άσ’ τηνε στο ψέμα να μεθύσει
σαν σ’ όνειρο στα ωραία σου μάτια να βυθιστεί
και κάτω από τον ίσκιο τους να κοιμηθεί, να σβήσει!
* * *
Άλλα ποιήματα, άλλων εβδομάδων
dimart 