Ετικέτα: ποίηση

Έβδομο σονέτο — επιστρέφοντας —Φιόνα Σάμπσον— Μετάφραση: Δήμητρα Κωτούλα Κατηφορίζοντας… και συνάντησα τον εαυτό μου, ένα χλωμό φάντασμα που φέγγει μόλις όπως ο φακός του κλέφτη εδώ —κι ύστερα εδώ— ανάμεσα στα δέντρα, έτσι που έμοιαζε κάποιες στιγμές σαν να ήταν φαντάσματα κι εκείνα, που βάδιζαν σε νέο φως, βγαίνοντας απ’ τη μνήμη προς το…

Η Θράκη —Μίοντραγκ Πάβλοβιτς— Μετάφραση από τα σερβοκροατικά: Νέλλα Πέτριτς-Ρέσλερ Ι Τ’ αναμμένο κερί τ’ όνειρο του ταξιδιώτη το φύλλο του πλάτανου όλα φοβούνται το κρύο απ’ τις αβρές υπάρξεις η μόνη που δεν φοβάται είναι η πάχνη ΙΙ Το βουνό στην κορφή του έστησε το λευκό άτι και τώρα το παγωμένο καλοθρεμμένο ζώο καβαλικεύει…

Ο αδερφός μου ο καλλιτέχνης στα επτά του —Φίλιπ Λεβίν— Μετάφραση: Γιώργος Τσακνιάς Μικρός έπαιζε μονάχος στα χωράφια πίσω από το σπίτι μας, έξι λυόμενα για έξι οικογένειες μεταναστών. Οι γονείς μιλούσαν ακατάληπτα με τους γείτονες. Δίχως τα παιδιά ούτε «καλημέρα» δεν μπορούσαν να πουν και να τους καταλάβουν. Γι’ αυτό δεν ήταν παράξενο που…

Είδωλα —Λορέντζος Μαβίλης— Άχαρή μου χαρά, φτωχοί μου στίχοι, Της ζωής μου ακριβό, κρυφό καμάρι, Από καθάριο βγαίνετε ζυμάρι Κ’ είσαστε γεννημένοι όχι όπως τύχει. Δεν κελαηδάτε ανούσιοι κι άσκοποι ήχοι, Σαν τραγούδια ελαφρόμυαλου ερωτιάρη, Μα κι ούτε παραιράτε το συρτάρι Να βρείτε αγοραστή τόσο τον πήχυ. Γιατ’ είσαστε ψυχούλες και κορμάκια Των πόθων και…

Οι σκιές μας προσπερνούν —Νίκολα Ματζίροφ— Μετάφραση: Αμίλιγια Μαϊστότοβα – Στογιάνοβσκα Μία μέρα θα συναντηθούμε σαν ένα χάρτινο καραβάκι μ’ ένα καρπούζι που κρυώνει στο ποτάμι. Το σκίρτημα του κόσμου θα γίνει δικό μας. Με τις παλάμες μας θα σκοτεινιάσουμε τον ήλιο και θα πλησιάσουμε ο ένας τον άλλο κρατώντας φανάρια. Μια μέρα ο άνεμος…

Σχεδόν ερωτικό —Σαλβατόρε Κουαζιμόντο— Μετάφραση: Κούλης Αλέπης Στη δύση κιόλας γέρνει το ηλιοτρόπι, και τη μέρα στο μάτι του γκρεμίζει που όλο θαμπώνει. Ο θερινός πυκνώνει αέρας και τα φύλλα, με τον πηχτό μαζί καπνό, των ναυπηγείων κυρτώνει. Με ξερό ένα κύλισμα νεφών και τρίξιμο αστροπελεκιών μεγάλο, το ύστατο τ’ ουρανού παύει παιχνίδι. Ακόμα, κι…

Θάνατος στα Εξάρχεια —Νάσος Βαγενάς— Μου είπαν πως είχες πεθάνει και σε ξαναβρίσκω στο καφενείο να παίζεις τάβλι με τους ζωντανούς κερδίζεις κιόλας φοράς και γραβάτα εσύ ποτέ δε φορούσες γραβάτα ποτέ δεν κατέβαινες στην πλατεία κλεινόσουν πάντα σ’ εκείνο το σπίτι και κοίταζες αμίλητος του γείτονες και τους περαστικούς. Μου είπαν πως είχες πεθάνει…

Οικογενειακή συγκέντρωση —Τζένη Μαστοράκη— Πλάκωσε το συγγενολόι— τσέπες γεμάτες ρίγανη τριμμένη, μελισσόχορτο, εργόχειρα και μαντολάτα. Γύρω γύρω σπασμένα γυαλιά να μην τους φύγω κι ένα παιδί περνούσε όλη την ώρα κάτω απ’ το κρεβάτι όπως στον επιτάφιο. Μέσα μου βάθυναν τότε τα χρώματα όπως σε κάτι παλιές αγιογραφίες και κάποιος πήρε το ψαλίδι κι άνοιξε…

—Δύο πασχαλινά ποιήματα του Χόρχε Λουίς Μπόρχες σε μετάφραση Λεωνίδα Ρεμπελάκου— Λουκάς 23 Ευγενής ή Εβραίος ή απλώς ένας άνθρωπος του οποίου το πρόσωπο έχει χαθεί στο χρόνο· δε θα ανακτήσουμε ποτέ από τη λήθη τα σιωπηλά γράμματα του ονόματός του. Γνώριζε για την επιείκεια ό,τι μπορεί να γνωρίζει ένας ληστής που η Ιουδαία καρφώνει…