Η ευθύνη του Αλέξη Τσίπρα για την υπουργοποίηση του Δημήτρη Καμμένου
—του Γιώργου Τσακνιά για τη στήλη Παροράματα και ημαρτημένα—
Λέγεται —μπορεί να είναι και αστικός μύθος— ότι παλιά, όταν σου φέρνανε το λογαριασμό στην ταβέρνα σε ένα πρόχειρο χειρόγραφο χαρτάκι, αν αποφάσιζες να αποκρυπτογραφήσεις τα κολυβογράμματα του εστιάτορα για να τσεκάρεις το σύνολο, μπορεί ανάμεσα στις χρεώσεις για τις πατάτες, τη χωριάτικη και το τζατζίκι να έβλεπες και μια καταχώριση με κωδικό «Α.Π.» Ρωτούσες «τι είναι τούτο» και ο σερβιτόρος το έσβηνε βιαστικά, μουρμουρίζοντας κάτι ακατάληπτο, και αφαιρούσε την αντίστοιχη χρέωση από το πληρωτέο σύνολο. Ήταν το περίφημο «Άμα Πιάσει».
Ε, κάπως έτσι έκανε και ο Αλέξης Τσίπρας με την υπουργοποίηση του Δημήτρη Καμμένου. Δοκίμασε μπας και πιάσει, ποντάροντας πιθανώς στην απάθεια των πολιτών. Όχι γιατί ο ίδιος είχε κάποια προσωπική πρεμούρα με τον ανεγκέφαλο και αμόρφωτο ρατσιστή που παρά λίγο να μας φορέσει ως υφυπουργό· πιθανότατα του τον επέβαλε ο στρατηγικός εταίρος του στην κυβέρνηση και —συμπτωματικά— συνονόματος του κυρίου «Πόρτα-πόρτα», ο Πάνος Καμμένος, και ο πρωθυπουργός δεν είχε διάθεση για καβγάδες — ίσως να είχαν ήδη τσακωθεί για τον Νικολόπουλο (εκείνον που αποκάλεσε τον πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου «πουσταριό») και, σου λέει, άσε τώρα, πού να μπλέκουμε, βάλ’ τον και βλέπουμε. Κάποιοι θα σκούξουν, κάποιοι θα δυσανασχετήσουν — ε, μια, δυο μέρες, μετά θα περάσει.
Να μην ήξερε ο Αλέξης Τσίπρας τι εστί Δημήτρης Καμμένος δεν παίζει· και μόνο το εμετικό φώτοσοπ προ 2-3 μηνών, με το «Μένουμε Ευρώπη» στην πύλη του Άουσβιτς, το ήξερε σίγουρα, αφού είχε προκαλέσει την επίσημη έντονη διαμαρτυρία του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου και είχε γίνει θέμα στα ΜΜΕ.
Το ότι «δεν έπιασε» η υπουργοποίηση Δ. Καμμένου οφείλεται στα αντανακλαστικά μέρους της κοινωνίας, κάτι που είναι παρήγορο — αντανακλαστικά που μάλλον είχε υποτιμήσει ο πρωθυπουργός: κόμματα, οργανώσεις, δημοσιογράφοι, χρήστες των social media και —προς τιμήν τους— κάποιοι βουλευτές, στελέχη και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ ζήτησαν την αποπομπή του (οι αντιδράσεις στο εσωτερικό του κόμματος πρέπει να έτσουξαν περισσότερο τον Αλέξη Τσίπρα). Το θέμα μάλιστα πήρε τέτοιες διαστάσεις που, μέσα σε λίγες ώρες, πέρασε και στα διεθνή ΜΜΕ, όπου η χώρα μας είχε την τιμή να γίνει είδηση, με αφορμή το γεγονός ότι ο νέος, ωραίος και αριστερός πρωθυπουργός της διόρισε έναν υφυπουργό που πιστεύει ότι 2500 Εβραίοι είχαν ειδοποιηθεί στις 11/9 και δεν πήγαν στη δουλειά τους στους Δίδυμους Πύργους.
Να πούμε εδώ ότι καλό είναι, όταν αντιδράς σε κάτι, να αντιδράς κανονικά, όχι να αφήνεις να υπονοηθεί ότι ίσως κάπου ενοχλείσαι: να εκτίθεσαι πλήρως, να δηλώνεις την αντίθεσή σου ξεκάθαρα και να προτείνεις τι πρέπει να γίνει, αναλαμβάνοντας την αντίστοιχη ευθύνη. Η Βασιλική Κατριβάνου έβγαλε μία προσωπική ανακοίνωση στην οποία δήλωσε ότι είναι «ντροπή» η υπουργοποίηση του «ακροδεξιού» Δ. Καμμένου και ότι, ως εκ τούτου, «η αποπομπή του από την κυβέρνηση είναι αναγκαία και επείγουσα». Ο Δημήτρης Παπαδημούλης, πάλι, προτίμησε να τουιτάρει ότι «στηρίζει απολύτως την κυβέρνηση Τσίπρα, δεν είναι όμως ευτυχής με την υπουργοποίηση ενός προσώπου με ακραίες και ρατσιστικές απόψεις». Ανατριχιάσαμε. Έφριξεν η γη και ο ήλιος εκρύβη, που δεν είναι ευτυχισμένος ο Παπαδημούλης.
Τέλος, να πούμε ότι οι γαργάρες δεν κρύβονται — απεναντίας, κάνουν πολύ θόρυβο και τις ακούμε όλοι.
Το ότι ο Αλέξης Τσίπρας απέπεμψε τον Δημήτρη Καμμένο ήταν το αυτονόητο· δεν είναι και για μπράβο, αφού τον τοποθέτησε, χωρίς δικαιολογία ότι «δεν ήξερε». Πάλι καλά που τον έδιωξε γρήγορα — αμέσως μόλις είδε ότι τελικά δεν έπιασε, δηλαδή.
Από το επεισόδιο της συντομότερης υπουργικής θητείας —17 ώρες, αναρωτιέμαι αν είναι ρεκόρ— μένει πικρή γεύση. Γιατί έπρεπε ένας αριστερός πρωθυπουργός, που μόλις νίκησε άνετα στις εκλογές, να κάνει υπουργό έναν τύπο κραυγαλέα ρατσιστή, αντισημίτη, ομοφοβικό και ψεκασμένο; Γιατί τέτοιο είναι το κόμμα του οποίου είναι βουλευτής ο Δ. Καμμένος, το κόμμα με το οποίο επέλεξε δύο φορές, και το Γενάρη και τώρα, να συγκυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ — όχι ως τάχα μου «αναγκαίο κακό», αλλά με αγκαλιές και φιλιά.
Ναι, τέτοιοι είναι οι ΑΝΕΛ, τέτοιος είναι ο αρχηγός τους, τέτοια είναι τα στελέχη τους, τα μέλη τους και οι ψηφοφόροι τους, με τέτοια αντισημιτική, ομοφοβική, ρατσιστική, ακροδεξιά και εντελώς ψεκασμένη ρητορική πολιτεύονται από την αρχή (και ουδείς δικαιολογείται να μην ξέρει τάχα μου) — απλώς, ο Δημήτρης Καμμένος φαίνεται πως είναι ακόμα πιο λούμπεν από τον μέσο Ανεξάρτητο Έλληνα. Και με χαμηλότερο IQ, προφανέστατα. Α, και ακόμα πιο αμόρφωτος: όταν κατάλαβε ότι κινδυνεύει η καρέκλα στην οποία δεν πρόφτασε καλά καλά να καθίσει και άρχισε να τα αρνείται όλα, αποδεικνύοντας ότι είναι και κότα λειράτη, συν τοις άλλοις, κατήγγειλε, κατά την προσφιλή τακτική των ΑΝΕΛ, τη Ζωή το Σύμπαν και τα Πάντα για τα επίμαχα τουίτ —ότι ο ίδιος δεν ήξερε, δεν είδε, του είχανε χακάρει το ακάουντ, θα κάνει μήνυση κατ’ αγνώστων— και κατήγγειλε επίσης «τον αντισημιτισμό, τον ρατσισμό και τον ομοφοβισμό». Ναι, έτσι, τον «ομοφοβισμό», όχι την «ομοφοβία» — τεσπά, αυτό, που κάποιος δεν γουστάρει τα πουσταριά ασούμε, πώς το λένε, ώχουουουουου…
Είχε προηγηθεί το τελευταίο του τουίτ, πριν κλείσει το λογαριασμό του —κάτι που δεν εξαφανίζει τα τουίτ που έχεις κάνει, αλλά θέλει και λίγο μυαλό για να το ξέρεις αυτό—, με το οποίο δήλωσε ότι έχει πέσει θύμα «μπόουλινγκ».
Και τον τύπο αυτόν ο Αλέξης Τσίπρας εξακολουθεί να τον χρεώνεται, μιας και ο ίδιος τον διόρισε υφυπουργό στην κυβέρνησή του, έστω και για 17 ώρες: Καθαρόν πράγμα δεν είναι ό,τι επλύθη, αλλ’ ό,τι δεν ελερώθη, όπως είπε ο
Δημήτριος Καμπούρογλου.
* * *
Εδώ άλλες αναρτήσεις από τη στήλη Παροράματα και ημαρτημένα
dimart 