Κατηγορία: Το ποίημα της εβδομάδας

Ξύλινη σκάλα —Γιώργος Θέμελης— Ανεβαίνοντας την παλιά ξύλινη σκάλα Μπορείς να σταθείς έξαφνα, καθώς ακούς: Μες απ’ το κούφιο ξύλο, πιο μέσα ακόμα, Κάτι στεγνό-ξηρό που συντρίβεται. Σε παίρνουν με μιας και πλήθος θόρυβοι: Από την οροφή, απ’ το δάπεδο, απ’ τα τοιχώματα. Έχουμε κάποιους συγκάτοικους που μας νοιάζονται, Ανησυχούν για μας μέσ’ απ’ τον…

Σχετικά με κάτι επιζώντες —Γκύντερ Κούνερτ — Μετάφραση: Γιώργος Τσακνιάς Όταν τον έβγαλαν Από τα ερείπια Του βομβαρδισμένου του σπιτιού, Εκείνος τίναξε τη σκόνη Και είπε: Ποτέ ξανά. Ή, τουλάχιστον, όχι αμέσως. * * * Εδώ άλλα ποιήματα, άλλων εβδομάδων

Επιθυμίες —Φίλιπ Λάρκιν— Μετάφραση: Θοδωρής Ρακόπουλος Πέρα απ’ όλα αυτά, η επιθυμία να είμαστε μόνοι: Όσο κι αν ο ουρανός σκοτεινιάζει από τα προσκλητήρια όσο κι αν ακολουθούμε τις έντυπες οδηγίες του σεξ όσο κι αν η οικογένεια φωτογραφίζεται κάτω από τον ιστό της σημαίας — πέρα απ’ όλα αυτά, η επιθυμία να είμαστε μόνοι.…

Να οι ψύλλοι, αλλά πού τ’ άχυρα; —Ερρίκος Μπελιές— Όπως θα ξέρετε δεν έχουμε εχθρούς οι πύλες μας είναι αφρούρητες κι όλοι δουλεύουμε σε έργα ειρηνικά υποκρινόμαστε τους πάνοπλους αλλά καθένας μας φοβάται πως δεν τον φοβόμαστε όσο πρέπει μένουμε σπίτι και νωρίς κρεβάτι για να τίκτουμε όνειρα με ήρωες αλλά κυρίως ν’ αποφεύγουμε κάθε…

[Μη σπέρνεις γύρω σου σκοτάδι…] —Διονύσης Καψάλης— Μη σπέρνεις γύρω σου σκοτάδι, γίνε φως· γι’ αυτούς που βλέπουν με τα μάτια σου το φως και παίρνουν από σένα την ανάσα, γι’ αυτούς που κάποτε θα γίνεις ίσκιος, μη – μη θησαυρίζεις μαύρη νύχτα, γίνε φως, κάνε να φαίνονται τα μάτια που αγαπούν, να φέγγουνε στο…

Χινοπωριάτικοι καιροί —Κώστας Ουράνης— Χινοπωριάτικοι καιροί… Μουντοί ουρανοί, ψιχάλα μονότονοι σαν των παιδιών το κλάμα, νεκρωμένοι δρόμοι, θλιμμένοι εσπερινοί που αχολογάν κι εκείνο το μούχρωμα που μέσα μας και γύρω κατεβαίνει! Χινοπωριάτικοι καιροί… Στα σκοτεινά τα σπίτια τα γέρικα τα έπιπλα μυρίζουν μουχλιασμένα, και κάποιο ρίγος που γλιστρά παντού και κάνει τ’ άνθια στα βάζα…

Χορτάρι στον τοίχο —Πιεν Τσι-Λιν— Μετάφραση: Γιώργος Τσακνιάς Ακτίνες από το τελευταίο φως του ήλιου στις πέντε, λίγο από το φως της λάμπας κατά τις έξι. Και να σκεφτείς πως υπάρχουν άνθρωποι που περνούν τη ζωή τους λίγο κάνοντας όνειρα και λίγο κοιτώντας τον τοίχο, ενώ πάνω στον τοίχο το χορτάρι μεγαλώνει κι έπειτα κιτρινίζει.…

Μαγική εικόνα —Λουκάς Κούσουλας— Βλέπεις αυτή την προβατόσχημη πολυχρωμία, το τοπίο της άνοιξης με τα πουλιά και τα λουλούδια του; Είναι τόπος εγκλήματος· κοίτα τα ίχνη, το αίμα που το ξεπλένει η έκτακτη βροχή στη χλόη… Όλα οργανωμένα. * * * Εδώ άλλα ποιήματα, άλλων εβδομάδων

Σκάκι —Νικόλαος Κάλας— Ένας κόσμος — ένας κόσμος τετράγωνος ο κόσμος μου. Στις απλοποιημένες του διαστάσεις χαρακώνονται οι ορίζοντες των ημερών, της ισονυκτίας η αντιθετική επιφάνεια. Όλα τα εγκλήματα της ζωής —πανουργίες φόνοι— ξαναζούν απάνου στο σιντέφι και στον όνυχα όπου επίπονα γλιστρούν άκαρδου νου τα φιλντισένια σύμβολα τα είδωλα από κοράλλι. Ο δρόμος τους,…

[Σε κάποια πολιτεία, καιρό φτασμένος…] —Κλέων Παράσχος— Σε κάποια πολιτεία, καιρό φτασμένος, μόνος γυρίζω, όλη τη μέρα μόνος· πόθος ούτ’ ένας μέσα μου, ουδέ πόνος, κι είμαι απ’ το κάθε τι ο ξεδιψασμένος. Πότε, από πού έχω ερθεί, δεν το λογιάζω να μου το ειπούν· μιλώ, δε μου μιλάνε· πικροχαμογελάνε, αντιπερνάνε, σαν να μην είμαι,…